864 yılında Fuji Dağı, altı ay süren şiddetli bir patlama yaşadı ve tüm köyleri gömdü ve arkasında devasa bir sertleşmiş lav alanı bıraktı . Geçtiğimiz 1000 yıl boyunca, karla kaplı yanardağın gölgesindeki lav alanı veya orman zemini üzerinde karmaşık bir orman büyüdü. Resmi adı Aokigahara’dır, ancak çoğu Japon ona “ağaç denizi” anlamına gelen jukai adını verir.
Aokigahara, kırsal Yamanashi vilayetinde, Tokyo’dan sadece birkaç saat uzaklıkta popüler bir yürüyüş noktasıdır. Ancak herkes buraya temiz hava ve panoramik manzaralar için gelmiyor. Onlarca yıldır Aokigahara daha karanlık bir varış noktası olarak hizmet etti. Başka çıkış yolu görmeyen kayıp ruhlar için Aokigahara intihar ormanı olarak bilinir .
CNN’in haberine göre, Yamanashi hükümetine göre yalnızca 2013 ile 2015 yılları arasında Aokigahara ormanında 100’den fazla intihar gerçekleşti. Kalıntıları ağaçlardan oluşan denizin derinliklerinde bulunan kurbanlar, bu sisle örtülü ormanda hayatlarına son veren sayısız diğer kişilere katılmak için sıklıkla uzaklardan seyahat ediyor. Japon hükümeti, insanları oraya gelip intihar etmekten caydırmak amacıyla artık Aokigahara’daki intiharlara ilişkin istatistik vermiyor .
Peki Fuji Dağı’nın eteklerindeki bu güzel manzaralı ve sakin orman nasıl intiharla bu kadar yakından ilişkilendirildi ? Tokyo’daki Meiji Üniversitesi’nde siyaset bilimi profesörü olan ve ” Dolaşan Korku: Japon Korkusu, Kırık Gerçeklikler ve Yeni Medya ” adlı kitabında intihar ormanıyla ilgili bir bölüm de dahil olmak üzere Japon korku filmleri hakkında yazan Lindsay Nelson’un bu konu hakkındaki düşüncelerine ulaştık…
Kutsal Bir Ritüel Olarak İntihar
Orman çok yoğun olduğundan insanlar genellikle oradaki ağaçlara ipler veya başka işaretler bağlarlar. Bu, kendi hayatlarına son verme konusundaki fikirlerini değiştirmeleri veya yürüyüş sırasında kaybolmak istememeleri durumunda, çıkış yolunu bulmalarına yardımcı olur.
Nelson, “Aokigahara’nın intiharla ilişkisinin ne zaman başladığına dair çelişkili hikayeler var” diyor, ancak bunlardan birinin geçmişi, Budist rahiplerin bazı mezheplerinin yüzyıllar öncesine dayanan korkunç bir uygulamasına dayanıyor.
Fuji Dağı, Japonya’daki diğer dağlar gibi, onları çevreleyen ormanlar gibi kutsal bir alan olarak kabul edilir. 1000 yıldan fazla bir süredir münzevi Budist rahipler, ölümle sonuçlanan aşırı inkar ve meditasyon biçimlerini uygulamak için ormanlara çekildiler.
Bir geleneğe göre , keşişler ormanda 1000 gün boyunca meditasyon yapar ve yalnızca yaprak ve ağaç kabuğuyla geçinirlerdi. Daha sonra bir yeraltı mahzeninde meditasyona devam etmek için “diri diri gömülecekler”. Nihai amaç, bedeni hâlâ hayattayken bir tür mumya olan sokushinbutsu’ya dönüştürmekti . Bu “kendi kendini mumyalayan” keşişlerden 18’inin kalıntıları hala Japonya’nın bazı bölgelerinde sergileniyor (her ne kadar bilim adamları onların ölümlerinden sonra gerçekten mumyalandıklarına inanıyorlarsa da).
Belki de bu eski intihar ritüeli biçimi, modern hayatlarından ormanda kaybolarak kaçmak isteyen Japonlara bir model oluşturmuştur? Ya da belki Aokigahara ile intihar arasında daha doğrudan bir bağlantı vardır.
Medyada Aokigahara Ormanı
1960 yılında Japon yazar Seicho Matsumoto “Dalgalar Kulesi” adlı bir kısa öykü yayınladı. Olay örgüsü, kontrolleri dışındaki güçler tarafından ayrı tutulan talihsiz bir çift aşığı konu alıyor.
Nelson, “Bu, Japonya’da sayısız filme dönüştürülen bir melodram” diyor. “Son sahnede genç kadın sevgilisine bir veda mektubu yazıyor, bir şişe hap alıyor ve ölmek için Aokigahara ormanına doğru yürüyor.”
Nelson, Matsumoto’nun hikayesinin Japon medyasında çiftlerin ve perişan durumdaki aşıkların intihar etmesiyle ilgili uzun süredir devam eden ilgiye değindiğini ekliyor. 1920’lerde Kiyoko adında genç bir kadın, yasak olan bir sınıf arkadaşına aşık olduktan sonra kendini Mihara Dağı’nın ateşli kraterine attı. Yüzlerce umutsuzca romantik genç Japon, Kiyoko’nun izinden gitti. (1935’te Time dergisi bu olayla ilgili pek de hassas olmayan bir makale yazdı.)
Açıkçası, Matsumoto’nun kitabı Aokigahara’nın Japonya’daki popüler intihar yerlerinin “haritasına” yerleştirilmesinde rol oynadı, ancak “intihar ormanını” asıl ünlü yapan kitap 1990’larda yayınlandı.
‘Ölmek İçin Mükemmel Bir Yer’
” Tam İntihar Kılavuzu ” tam da kulağa böyle geliyor. Wataru Tsurumi tarafından yazılan ve 1993’te (yalnızca Japonca olarak) yayınlanan bu 198 sayfalık kitap, kişinin hayatına son verme konusunda gerçekçi bir rehberdir. Tsurumi, her türlü intiharın (asılmak, zıplamak, karbon monoksit, uyku hapları vb.) avantajlarını ve dezavantajlarını ve “başarılı” bir sonucun nasıl sağlanacağını tartışıyor.
Nelson, “Açıkçası kitap çok tartışmalı” diyor ve “Aokigahara ormanı hakkında, orayı ‘ölmek için mükemmel bir yer’ olarak tanımlayan bir bölüm içeriyor.”
İntihar kılavuzu, Aokigahara ormanının romantik bir resmini ortadan kaybolmak için ideal bir yer olarak çiziyor. Sevilen hiç kimse vücudunuzu keşfetmek zorunda değil. Sadece bir yolculuğa çıkıyorsun ve asla eve gelmiyorsun. Tsurumi, hangi otobüs güzergahının kullanılacağı ve meraklı park çalışanlarının şüphesini çekmenin nasıl önleneceği hakkında ayrıntılı talimatlar içeriyordu.
Nelson, “Kılavuzun kopyalarıyla birlikte çok sayıda cesedin bulunduğunu söylüyorlar” diyor.
Ormanın Japonya dışında itibarını pekiştiren bir diğer şey ise Logan Paul adlı bir YouTuber’ın ormandaki bir ağaca asılı bir cesedi gösteren ve duyarsızlığı nedeniyle geniş çapta kınanan bir videoydu. Ormandaki intiharların çoğu kendini asarak oluyor.
Japonya’da İntihara Nasıl Bakılıyor?
Japon müzisyen Kyochi Watanabe, 2018’de Aokigahara ormanının girişinde gitarını çalıyor. Watanabe, Japonya’nın “İntihar Ormanı”na gelen insanların hayatlarını almak ve fikirlerini değiştirmelerini sağlamak için yıllardır müziği kullanıyor.
Batılıların Japonya’da intihara dair çarpık bir algısı var. Onlar , onurlarını kurtarmak için seppuku ritüeli gerçekleştiren metanetli samurayları veya II. Dünya Savaşı kamikaze pilotlarının uçaklarını düşman gemilerine çarpmasını düşünme eğilimindedirler .
Nelson, Amerika Birleşik Devletleri gibi Yahudi-Hıristiyan kültüründe olduğu gibi intihar konusunda dini bir damga olmasa da, Japonya’da intiharın “hâlâ bir trajedi olarak değerlendirildiğini ve insanların Aokigahara’daki intiharlardan hâlâ dehşete düştüğünü” söylüyor.
Yine de Japonya dünyadaki en yüksek intihar oranlarından birine sahip. 1998’de intiharlar keskin bir şekilde arttı ve o yıl intihar nedeniyle 32.000’den fazla ölüm yaşandı. 1990’larda hızla artan intihar oranlarının sorumlusu ülkenin ekonomik sıkıntılarıydı ve 2003’te intihara atfedilen 34.427 ölümle zirveye ulaştı. Nelson, o zamandan bu yana intihar oranlarının ekonomiye paralel olarak artma ve düşme eğiliminde olduğunu söylüyor.
Uzun bir süre boyunca Japon toplumu intiharı bir halk sağlığı sorunu olarak değil, kişisel bir sorun olarak gördü ancak bu durum değişti. Japon hükümeti intiharın önlenmesi ve kriz yardım hatlarına ilişkin kamu hizmeti mesajlarına yatırım yaptı. Yamanashi vilayeti, Aokigahara’ya gelen sorunlu ziyaretçilerin işaretlerini tespit etmek için çalışanlara ve gönüllülere eğitim verdi ve parkın girişine güvenlik kameraları ve önemli mesajlar asıldı. Tabelalarda Japonca okunuyor:
Ormanın girişinde ziyaretçilere “hayatın ebeveynlerinden gelen değerli bir hediye” olduğu hatırlatılan bir tabela yer alıyor.
Tabelada Japonca “Anne-babanızı, kardeşlerinizi veya çocuklarınızı sessizce bir kez daha düşünün” yazıyor. “Lütfen tek başınıza acı çekmeyin ve önce bize ulaşın.”“Hayatınız anne babanızdan size değerli bir hediye. Lütfen anne babanızı, kardeşlerinizi ve çocuklarınızı düşünün. Bunu kendinize saklamayın. Sorunlarınızı konuşun.”
İntihar yardım hattının telefon numarası da dahildir.
Aokigahara ormanı, ürkütücü görünümüne rağmen yürüyüş yapmak veya doğayı keşfetmek için popüler ve güzel bir yerdir.
Nelson, birkaç yıl önce “intihar ormanı”nı sıklıkla karanlık ve kötü haber veren bir ortam olarak kullanan Japon korku filmleri üzerine kitabını araştırırken Aokigahara ormanını ziyaret etti (en son örnek, yapımcıların 2021 yapımı korku filmi ” İntihar Orman Köyü “, “Kin”). Nelson ayrıca Aokigahara’yı terk edilmiş eşyalarla ve her ağacın arkasında cesetlerle dolu perili bir orman olarak tasvir eden çok sayıda YouTube videosu izlemişti .
Nelson, “Çok güzeldi” diyor. “İngilizce bloglarda veya medyada Aokigahara hakkında bir şeyler okuduğunuzda, bunun ne kadar ‘ürkütücü’ olduğunu gösteriyorlar – terk edilmiş arabalar, uyarı işaretleri vb. Ama burası sadece gerçekten manzaralı bir yürüyüş alanı.”
Gerçekten de ormanda, ziyaretçilerin keşfetmeyi sevdiği iki derin lav mağarasının (rüzgar mağarası ve buz mağarası) yanı sıra çeşitli yürüyüş ve yürüyüş parkurları bulunmaktadır .